Het oeuvre van Inge Zwolle kenmerkt zich normaliter door kleiner formaat, maar deze keer heeft ze flink uitgepakt met twee tulpen in een formaat van 90×90 cm. Hetzelfde gebleven is haar perfecte fijnschildertechniek, ook in dit schilderij waar we als het ware met de neus bovenop haar werk kunnen kijken.

Tegen een groene achtergrond staan twee meer dan levensgrote tulpen, waarvan dan ook alleen nog maar het bovenste stukje stengel met de bloem te zien is, tulpen ten halven lijve dus. De achtergrond is een rustige kleur groen, zodat alle aandacht uitgaat naar de tulpen zelf in wat een zonloze dag lijkt. De tulpen staan op het punt open te gaan. Fascinerend is de gewaagde kleurcombinatie van de bloemen, geen primaire kleuren als geel en rood, maar zacht oranje, roze en lila. Met heel veel subtiele kleurschakeringen, zonder zichtbare lichtbron, zijn diepte en vorm aangeduid. Zichtbaar zijn niet alleen de nerven van de bloemblaadjes maar vooral heel mooi zijn de randen ervan waardoor je precies voelt hoe fragiel zo’n bloemblaadje is. Hetzelfde gevoel als bij vlindervleugels.  Vaak worden tulpen afgebeeld in een vrolijke setting, als begin van de lente zijn ze wereldwijd bekend. Inge Zwolle heeft een beeld gecreëerd waar de vergankelijkheid van de bloem zichtbaar is gemaakt. De linker tulp staat stevig rechtop maar de rechter tulp buigt heel voorzichtig in zijn richting, als wilde hij zo contact maken. Fier en kwetsbaar tegelijk, een schijnbare tegenstelling die Inge Zwolle in deze twee tulpen heel mooi heeft samengebracht.

drs. W.T.M. Tiemes, kunsthistoricus